Dążenie do dematerializacji, lekkości l śmiałości form architektury pozostaje w związku z rozwojem metod i umiejętności konstrukcyjnych, nie jest jednakże Ich prostym następstwem. Niekiedy poszukiwanie wyrazu nieważkości, jak w pewnych stadiach rozwojowych architektury gotyckiej, traktowane bywało jako cel sam w sobie, niemniej stanowiło dodatkowe źródło inspiracji doskonalenia się metod budowlanych. Zbytnia zuchwałość konstruktorskich poczynań czasami bywała okupowana budowlanymi katastrofami). Prastara tendencja do zastępowania form ciężkich, masywnych, niewzruszonych — lżejszymi, ażurowymi, dynamicznymi, widoczna w ewolucji architektury wielu epok, dopiero w architekturze nowoczesnej mogła doczekać się pełniejszej realizacji.
