Wspomniane teorie traktują twórczość architekta przede wszystkim jako służbę społeczną, a nie okazuję do uzewnętrzniania osobowości i indywidualnych aspiracji artysty). Poglądy niektórych zwolenników tych teorii cechuje pewien rygoryzm: najpiękniejsze formy—sądzi Max Bili — to te, które są określone własnymi celami i charakterem).Zdaniem Mieś van der Rohe form architektonicznych nie można „wynajdować”– rządzą się bowiem własnymi prawami wynikającymi z całokształtu uwarunkowań współczesnego życia, a zwłaszcza nowoczesnej techniki). [Technika bowiem to nie tylko środek do celu, lecz „świat sam w sobie”, a przy tym czynnik współwyznaczający oblicze epoki.
